‘Je bent een goede man ‘

‘Je bent een goede man’. Het zou het hoogtepunt van mijn dag zijn geweest als deze woorden zouden zijn uitgesproken door de garnalenkoningin van Zoutkamp. Want dit was haar dag. En dus ook mijn dag. Al dagen droomde ik van deze schoonheid. Symbool van de garnalenvloot en onderwerp van mijn dromen. Wapperend blond haar, gestoken in een weinig verhullend pakje, dat werk.

Maar het liep allemaal anders.

In den vroege ochtend gingen we eerst naar een vlooienmarkt. Alweer? Ja alweer! Een leuk ouderwets speelgoedje gescoord. Maar dat was bij lange na niet het meest bijzondere. Dat was de gouden spaarpot van Anne. Ze keek, ze wees en de verkoopster zei: ‘die mag jij hebben, want ik heb ook een hart hoor. Sommige mensen zeggen wel van niet, maar ik heb ook een hart hoor. Dat van dat jongetje Gino, dat voel ik ook hoor.’ Ze begon met huilen - haar sigaret trilde tussen de blauw gelakte nagels - en de privé ellende stoomde in tranen over de wangen. Shit, doorlopen zou aso zijn. Dus ik stapte op haar af. Sprak bemoedigende woorden en ze zei: je bent een goede man. Ik kreeg een knuffel waarvan ik gehoopt had dat de garnalenkoningin mij die zou geven. Maar goed, een gegeven Friese knuffel moet je nooit in de bek kijken.

Daarna snel in de auto. Op naar de vissersvloot. Het was een prachtig schouwspel. Ik kon er iets minder van genieten want een buikpijn begon op te zetten. Zenuwen? Verkeerd gevallen vette hap? We zullen het nooit weten. Sukkel als ik was, zette ik de maagspieren nog even op scherp met een broodje garnaal. Want inwoners van dat dorp doen een paar dingen: bier drinken, vis eten, een gouden oorbel laten zetten en achter de vrouwtjes aan. Of eigenlijk omgekeerd, want achter iedere visser liep een blonde vrouw met spijkerbroek -vaak net te krap - en zwart shirt. Het woord geïntegreerde samenleving is hier niet bekend. Een AZC zou zorgen voor grappige taferelen.

Geen koningin? Dan maar naar de kermis. Ik zou die vissersmannen eens leren hoe wij op het platteland schieten. 12 schoten, 13 kruisjes eraf…vakmanschap dus. Anne ontving twee knuffels en ik lof. Van mijn eigen meiden.

Terug naar de vis. Die werd heel duur betaald. De garnaal smaakte al nergens naar - ik durf te wedden dat dit gewoon supermarkt vis is geweest - en dan de smaak… De vis van Anne en ondergetekende zwemt nu in een berm. Nathalie is sterker, die zit aan taart en wijn.

Inmiddels tikt Nathalie een eitje, rust anne uit op bed en drink ik wat bouillon. De garnalenkoningin is ingeruild voor de airfryer. Minder sexy maar veel beter voor de gezondheid.