Heb ik dat echt gezegd?

Gisterenavond verslag vergeten. Maar met een reden. Veel gezelligheid. Maar laat ik beginnen bij het begin. West Kapelle. Daar was een fietsrommeltocht. Nu zou je denken, dat doen de conijntjes met de auto. En eerlijk is eerlijk, had best gekund. Maar Nathalie wilde aan de conditie werken. Lopen dus door west Kapelle. En dat is geen schande. Een prachtig dorp. Een onverstaanbaar dialect ook. Lijkt een beetje op de urkse taal.In Urk zijn ze into vissers en de heer, hier into de boer en de heer. De markt zelf was erg gezellig. Niet veel gekocht wel leuke praatjes gemaakt.

Na de markt ging Nathalie een tentje opzetten voor Nienke, pien en Anne. Nienke wordt komende week 13 en wilde graag haar verjaardag vieren op de camping. En dan pakken de meiden door. De tent werd versierd en de kado’s erin gezet.

Pien was onderwijl teruggekeerd van Zoutelande. Precies op tijd voor het pieperfeest. Nu versta ik daar inderdaad onder dat we allemaal met een metaaldetector over een land gaan lopen, maar de boer denkt aan andere piepers. Zijn McGain-aardappels. Na het rooien is het de campingtraditie dat we frites gaan maken. Zelfs schillen, zelfs frituren, zelfs eten. Een topactievan Sonja de campingbaas. Vuistdikke aardappels werden in het vet gegooid. Zoals de boer zelf zei: ‘ze moeten wel lekker zijn want hier zit letterlijk mijn ziel en zaligheid in’

Na het eten verzamelden alle ouders zich voor de nazit en naborrel. Wendy had een fles Schrobbere gekocht. Een kruidendrank van 12,5%. Moet eigenlijk koud gedronken worden maar dat gezelligheid kent geen temperatuur. Hopsa, de eerste ronde. Ik proefde alleen een beetje, maar de fles ging snel richting bodem. Wendy zelf werd per glas vrolijker. En laat daar nu net de overbuurvrouw Annemiek komen met de uitnodiging om de gaan hardlopen morgenochtend. 7.15 starttijd. ‘Ja, erg leuk. Ik doe mee, zei Wendy. En weer een Schrobbere erin.

Aan het einde van de avond propten we alle kids in de tent. De ‘slaap lekker’ was dus meer met vraagteken. Wij naar bed, Wendy en Ramon naar bed, Marjolein en Alfred (ouders Nienke) naar bed. Vlak voor het sluiten van de rits, zei ik nog tegen Wendy. ‘Succes, morgen om 7.15 uur’.‘Ohohoh, heb ik dat echt gezegd?, zei ze. ‘Zeker wel, we zullen aan je denken’.