Mannen met rokken en een poepende meeuw

Vandaag lieten we Inverness achter ons. Niet met een echte traan, want hoewel een aardige stad is Inverness niet een toonbeeld van een Schots dorp. Hoe zo’n dorp er dan wel uitziet? Dat weten wij eigenlijk ook niet goed. Maar in ieder geval met witte cottages enzo. En natuurlijk een pub en een doedelzakspeler.
Terug naar het dagprogramma. We waren vroeg uit de spreekwoordelijke veren. Dit zou onze multicultidag gaan worden. De start was in Ford George; een oud fort dat tot op de dag van vandaag dienst doet. Niet dat de Schotten nog een inval verwachten – wie durft deze lieve mensjes kwaad te doen – maar dit voormalige onderkomen van het 51th regiment is nu trainingscentrum. Het doet wat koddig aan, mannen in khakipak met een rode plumeau op de hoed, maar ja…eens een Schot altijd een Schot. Mochten er alleen veel doden vallen in de oorlog..wij snappen dat wel. Het is een lopende schietschijf in rok. (Die meeuw uit de titel vloog samen met honderden soortgenoten rond het fort. Alleen poepte deze zo nauwkeurig dat ik er – tijdens een stoere fotopose – mijn hand in zette..)
Na George was een kasteel aan de beurt; het had iets met Shakespeare te maken en MacBeth. Maar zonder gekheid; het was een romantisch gebouw met mooie tuinen. Na een heerlijke boswandeling vertrokken we eindelijk naar Nessie. Aangekomen bij het Loch kwam ik tot de conclusie dat het dorp zijn bestaansrecht te danken heeft aan een beest dat niet bestaat. Best zielig eigenlijk. Maar ja, de Nessie-souveniers worden er niet minder om verkocht. Eigenlijk wilden we ook in het dorp gaan slapen maar Nathalie vond geen B&B die bij haar stijl paste. Ja dames en heren, het uitzoeken van een B&B met madame is een hele onderneming. Je moet letten op het gesteente (niet te veel beton), op de hoogte (beetje laag, want dat is schattig), op de buren (“ wie heeft er nou zo’n auto in de tuin”) en meer van dat al. Einde van het verhaal: op naar het volgende dorp. Maar ook in Strephpepper hadden we geen success. Dan toch maar naar Ullapool. Eigenlijk zouden we daar morgen pas heen rijden, maar we hadden het vermoeden dat deze havenplaats meer passende B&B-en zou hebben. En inderdaad, bij de eerste poging was het raak. Een aardige man genaamd William, die bovendien zo bekend was met Holland dat hij Westzaan kende. Direct geboekt natuurlijk.
De avond hebben we doorgebracht op het strand. Romantische zonsondergang bekeken. Ook snel een bericht op internet kunnen plaatsen. Hoe? Met de Ipod net zo lang langs de huizen lopen tot er een open verbinding is en dan snel inloggen met de Mac. We voelden ons echte hackers, dus het gaf een spannende dimensie aan het geheel. Nu liggen we lekker na te genieten van de dag in ons kleine kamertje. Morgen meer uit Ullapool.