Turfstokende Schotten en het Noorderlicht

Ik lig nu lui in mijn bed dit bericht te tikken, maar feitelijk had ik ook buiten kunnen gaan zitten. Niet omdat het mooi weer is – in tegendeel – maar omdat het om 22.30 nog steeds licht is. De schemer begint eigenlijk pas in te vallen. Erg vreemd. Ik kan natuurlijk een verhaal op gaan hangen dat onze biologische klok daardoor helemaal van slag is en we nog steeds branden van energie, maar dat dat zou onzin zijn. De dag zat namelijk weer vol gereis en verschillende hoogtepunten, dus vermoeid zijn we nu wel.
Wat hebben we gedaan? Eerst even de tank volgegooid. Met name de schrijver van het stukje vertoond weer wat neurotische trekjes. Ergens gelezen dat er weinig tankstations zijn op het eiland dus bij elke gelegenheid wil ik de tank volgooien. Omdat we toch ook boodschappen moesten doen voor zondag – het is hier een grote religieuze gemeenschap dus op zondag moet alles dicht – maakte Nathalie er maar geen punt van. Met volle tank op naar de eerste attractie; de Calanais Stones. Drenthe heeft zijn hunnebedden, de bewoners van Lewis deze staande stenen. Drieduizend jaar geleden neergezet in een patroon die kennis van de astrologie doet vermoeden. In totaal vijftig stenen met in het midden een inmiddels opengemaakt graf. Na de stenen werd de weg vervolgd naar een Broch, een verdedigingsfort uit de laatste eeuw voor Christus. Tenslotte nog de Black Houses, de laatste vorm van onderkomen van de eilandbewoners voordat de modernisering zijn intrede deed. Een blackhouse, genoemd naar het gebrek aan electriciteit en het feit dat binnen op turf werd gestookt, ziet er uit als een klein cottage. Van een van de vele Mac’s, oud-bewoner en nu voorlichter-op-leeftijd, kregen we een demonstratie hoe vroeger tweet werd gewoven. De dag sloten we af met een bezoek aan Stornoway. We dachten daar te gaan genieten van Highlandgames maar die werden toch ergens anders gehouden. En omdat ook het plaatselijke muziekfeest ten einde liep, keerden we snel huiswaarts.
Daarmee was de dag overigens nog niet ten einde. We hadden gereserveerd bij het restaurant van Andy, onze B&B-owner. Op internet hadden we namelijk gelezen dat het restaurant een aanbeveling had gekregen van Michelin. Onze Franse vrienden hadden niets te veel gezegd. Heerlijk gesmuld. Alleen wilde Andy achteraf niet vertellen waar hij zijn kookkunsten had opgedaan. Hij lachte mijn vraag weg met een ‘Everywhere’. Terwijl ik tik bereid Nathalie de volgende dag voor. We dalen af naar Harris, een eiland dat aan Lewis vastzit. We zijn nieuwsgierig waar we terecht komen….

Ps. De Schotse Hooglander en de plaatselijke valk zijn inmiddels gespot en gefotografeerd. Ook weer een aantal schapen gekiekt. Die beestjes blijven boeien.