Dolende doerakken en stotende Schotten

U begrijpt het al; wij zijn op de Highland Games geweest vandaag. Niet de vorm waarbij zwaargespierde kerels halve bomen een veld verder slingeren. Nee, dit was de jeugd in training. Dat weet je overigens al zonder het te zien. Wie denkt dat een cello wel eens uit de toon kan….probeer een doedelzak. Maar het was een charmant geheel. Zestienjarige pubers die de kogel toch wel redelijk ver wisten te stoten en zesjarige meisjes die hun eerste danspasjes onder strenge begeleiding van de Macjury moesten uitvoeren. Hulde aan het feit dat de Schotten hun tradities zo in stand houden. Zouden wij toch ook moeten doen. Al heb je in onze omgeving natuurlijk nog de prutrace. Waarmee meteen de culturele armoede van de buurt op papier is gezet.
Na de Games zetten we koers naar Eriskay, een eiland dat met een brug verbonden is aan South Uist. De schoonheid van Eriskay schuilt in het landschap. En wij hebben dat keurig verder opgeruimd. Jullie voelden natuurlijk al aan dat Nathalie de eerder vertoonde liefde voor boeien niet kon loslaten, dus zo gauw er weer een gespot was…. Hopsa, ditmaal een rode boei. Tijdens mijn afdaling – je zal het altijd zien, zo’n boei ligt ergens onderaan de rotsen – schreeuwde een Engelse dame mij nog toe ‘ What a man wants…’ , maar ze moest het weten. Wat Nathalie wants dus. Maar ach, de een geeft een ringetje, de andere een stel boeien. Op Eriskay eveneens weer mooie schelpen gevonden. Helaas spoelden er geen overblijfselen meer aan van de in 1941 vergane SS Politician….de enige fles Whiskey die ooit is aangespoeld uit dit blijkbaar fameuze vrachtschip staat nog in de gelijknamige kroeg. U raadt het al; een foto genomen.
En omdat we aan het einde van de dag aankwamen met ook nog een blauwe boei, weten jullie dat de reis nog niet ten einde was. We reden namelijk naar een fabriek waar ze zalm roken op turf. Terwijl ik met openstaande smaakpapillen moest toezien hoe twee dames de tent sloten, zag Nathalie een blauwe boei. Heel Provence, maar ook heel erg niet van haar. In mijn beste Caelic maar even aan een voorbijgaande visser gevraagd of we de blauwe boei mochten meenemen. Enig idee hoe lullig je als man kan voelen bij de zin ‘ mag ik de blauwe boei voor het setdressen van mijn tuin’? Maar ach, alles voor de goede zaak.
Met rood en blauw in de achterbak nog naar een paar mooie uitzichten gereden. Dank Jac, voor de leuke tips! Mooie blauwe zee en prachtige vogels. De rolletjes gaan snel vol zo.
Net een hapje gegeten en nu…oogjes dicht en snaveltjes toe. Over meneer de Uil gesproken…de dag begon met het prachtig beeld van een velduil op een paal. Twee meter naast de auto. En ja, ook deze staat op de foto.