Jeroen en Nathalie de Strandjutters

Vandaag hadden we de vroege veerboot uit Harris richting Uist. Snel Paula een toedelidokie gezegd en vol gas naar de haven. De boottocht bleek een prachtige rit van 45 minuten. De boot laveerde tussen de rotsen en links en rechts van ons doken de Jan-van-Gents het water in om visjes letterlijk naar de vissenhemel te brengen. Of in ieder geval een stuk boven hun normale habitat.
We arriveerden op het eiland Berneray, dat inmiddels met een weg vastzit aan Uist. De stralende zon maakte van dit eiland meteen ons meest favoriete eiland. Al hebben vele gidsen daar een andere mening over. Maar ja, zonnenstralen doen wonderen. Gewapend met camera’s schoten wij het hele dierenrijk af. Grijze zeehond, zwarte zeehond, de snip, de oystercracker (beter bekend als: scholekster) en nog een paar onbekende tweevoeters. Een ander hoogtepunt – in dit geval letterlijk – was een bezoek aan een standbeeld ter herinnering aan de langste man ter wereld die blijkbaar hier heeft geleefd. We geven niet veel weg wanneer we zeggen dat dit ook een Mac was. MacLang. Ook nog een zeer oud kasteel bezocht. Al was het woord ‘ kasteelmuur’ meer op zijn plaats. Maar we klagen niet; er stonden stenen, het was mooi en het was oud.
Na onze ridderavonturen – we moesten immers stenenhoppend door het water op de Broch te bereiken en die opgave mocht qua overlevingskans best vergeleken worden met een kruistocht – reden we naar onze Bed & Breakfast. Bagh Aluin ligt echt in de middle of nowhere en wordt bestierd door kunstenaar Jac en zijn twee kinderen. Hij maakte ons enthousiast met zijn verhalen over de Atlantische kust en Nathalie trok direct de laarzen aan. Ik dus ook maar. Nathalie had namelijk een missie: boeien vinden (inderdaad, die dingen die drijven in het water om een punt te markeren) en schelpen rapen (voor het eerder genoemde kunstwerk waarvan ik nu kan vertellen dat pas na de vakantie wordt begonnen met knutselen). Die boeien zijn voor het project Tuin. Een stukje extra dressing. Na anderhalf uur wandelen door het wad kwamen we in de duinen van de Atlantische kunst. En zie daar: daar lagen de ballen. Enthousiast begon Nathalie ze aan een gevonden touw te knopen. Zo, en dan nu met deze kilo’s terug…. Ik opperde nog iets van ‘aan eentje heb je toch genoeg’ , maar Macdame dacht dat dat een grapje was. Kilo’s rijker liepen we terug. Onderweg vond ik ook een schedel van een schaap. Inclusief horens. Dat wordt mijn aandeel in de dressing.
Na de avondhap stond weer een energiek deel op het programma; Keltisch dansen. We moesten daarvoor naar het Community Centre. Veel zijpasjes, voorpasjes en polkenogwat later, zaten we bezweet uit te hijgen aan de thee en cake. Wij waren enthousiast over onze passen, hopelijk de locals ook. We hebben in ieder geval niet op tenen getrapt. Nu weten we niet of deze kennis ooit van pas komt, maar je weet maar nooit of je een MacCollega krijgt die gaat trouwen. Verwacht overigens niet dat we dan bij het eerste de beste geluid van doedelzak of viool de dansvloer op springen. Maar na het drinken van een Ale of Lager….wie weet.