Glijden door de tijd

Niets zo leuk als je vakantie beginnen op een belachelijk vroeg tijdstip. 6.45 om precies te zijn. Normaal zou Jeroen gaan klagen maar nu niet. Want het was Mudlarking day. De naam geeft de happening al een beetje prijs. Wroeten in de drek van de Thames bedding in de hoop op grote schatten. Al draait alles om de definitie van grote schat.

Aangekomen bij metrostation Tower Hill moesten we op zoek naar Robert. Hij leek op Mitchell uit de comedyserie modern family maar dan zonder gay accent en rare gebaartjes. Sterker nog, alles ging op 1 toon. Toch was het gezellig ploeteren in de modder. Robert hield potscherven omhoog als ware het grote schatten en keek verrukt als de scherf ook nog een groen kleurtje had. Nathalie had duidelijk de vangst van de dag. Een versierde scherf die hij marvelous vond. Mijn mes uit de tweede Wereldoorlog imponeerde hem minder.

Na de modderwroeterij zagen wij er ook uit als zwijntjes. Nathalie wist zeker dat door de zon de klei zou verdwijnen. Maar zij is geen Harry Potter. Al kan ze veel, want ze leidde ons door heel London.

Na de modderexperience zouden we naar onze eigen habitat gaan. De rommelmarkten. Maar het bleek meer een dure Albert cuyp. Ach, het gaat om de gezelligheid. En om het eten. Want dat is een gen dat Anne en ik delen…. hebben we honger dan moet er eten komen. Anne schrokte een crêpe naar binnen en Nathalie en ik een vegahap. Dat vleesloze paste wel in de wijk want er liepen meer Groene types rond.Van de types met langwapperende kleding,vlassig haar, hier en daar een piercing en stevige zwarte schoenen. Nee, dan de Engelse dame type 2. Borsten er bijna uit, te kort rokje, lang haar, snauwerige stem. En een patat in de hand. Je mag kiezen.

Goed, nu liggen we even bij te komen na zeven uur lopen. Kijken wat de plannen zijn straks. Wordt vervolgd.

Na een heerlijk uurtje slapen trok Nathalie demonstratief de wc door. Wakker worden! Smeer de voeten… op naar de winkels. ‘En gaat pappa mee dan?’. Anne zag dat eigenlijk niet zo zitten. Maar mamma loste zoals altijd het probleem op: hij belooft niet te zeuren. Hé pappa?! Nee hoor, pappa is braaf. Zeker op de trouwdag.

We gingen naar Covent Garden voor de shoppies. Eerst naar Muji, een plantaardige duurzame store. Alles wat je ziet is hip. Dat je het weet. En duur. Dat je het weet. Maar duurzaam mag wat kosten. Goed, zakjes - van duurzaam papier - gevuld en door. Bij h[e-38]m en Levi’s niks maar Abercrombie bood meer. Anne dook in de sale en kwam boven met een T-shirt. Magere vangst, Jeroen is spekkoper zult u denken. Maar dan hebben jullie buiten de Harry Potter story gerekend. Ademhalen en erin….en eruit met een zakvol Anne-geluk.

Na twaalf uur lopen is zelfs de moederkloek moe. Dus liggen we in rust op bed. London dag 1. Een heerlijk begin