In welk graafschap rijden we nu?

Als de familie conijn zegt om 8.00 uur te vertrekken dan wordt het 8.00 uur. Koffers stonden al klaar, kind op tijd eruit, bolletjes smeren en scherp 8.00 uur zaten we in de auto.

Donderdag is een prachtige dag om te rijden, zo ervaarden we. 18 graden en alleen een beetje heiig. Vergeleken met de Nederlandse radio is de Belgische radio van hoger niveau. Daar waar Nederlandse dj’s spraken over verloren kledingstukken op Koningsdag, spraken de Belgen over het belang van veilig rijden op de fiets. We konden helaas niet alle gesprekken afluisteren, want mijn dames waren vergeten om de antenne terug te schroeven na het wassen van de auto. Iedere radiozender verdween dus snel uit de ether.

In Antwerpen hadden we de eerste file. Een kleintje, maar je zit niet te wachten op vertraging. Maar goed, daarna lekker weer de vaart erin tot de ingang van de tunnel bij Calais. Een hele ervaring. Zoveel richtingaanwijzers dat we ons afvroegen welke te nemen. Het was draaien en laveren naar de ingang van de trein waar we de auto op moesten rijden, maar de knappe douanebeambte Connor - de man leek op een figuur uit een serie die we nu kijken - gaf Nathalie zoveel rust dat ze spontaan tegen de route in begon te rijden. (Geen spookrijden hoor, gewoon een kleine verkeerde draai). Anyway, eindelijk op de trein. Uur eerder dan gepland. Een hele ervaring. Of zoals een Goois klein kakjoch tegen zijn moeder zei: “is het hun eerste keer mamma?”. Ik wilde de discussie wat aanwakkeren door te zeggen dat ik normaal met een privé jet reis, maar mij nu een keer tussen paupers wil begeven Dat vond Nathalie echter geen goed plan.

Een andere ervaring waren de eerste rotondes in Engeland. Links rijden is niet erg als de weg rechtdoor is, maar rotondes is andere koek. Zeker als manlief aan dochter de historie van Engelse graafschappen wilt uitleggen. “En, in welk graafschap zitten we nu Anne”. Nathalie ging zich daar ook mee bemoeien en hopsa, afslag gemist. Nu rustig blijven, zo vlak voor de aankomst.

Momenteel liggen we lekker op bed in Duke’s Head in Wallington. Een onderkomen waar, naar verluid, Queens mum nog biertjes heeft getapt. Het avondeten en drank zit in de buikjes en de plannen voor morgen worden door de dames gesmeed. Ik hoor alleen Nathalie net mompelen dat ze knettergek wordt van de WiFi, dus het kan wel even duren voordat de plannen er in concerto liggen. Of moet ik mij er mee bemoeien? Ik zal eens een poging wagen…..