En ja hoor...het was weer zover.

Zondag. Normale mensen slapen uit. Maar bij ons zit een brocante-steekje los, dus om 6.45 ging de wekker. De route hadden we als echte vide-grenier-professionals als een avond van te voren uitgestippeld. Eerst naar Veules les Roses en daarna naar Arquels nogwat. Ons eigen dorp - Vrengeville sur mer - ligt keurig in het midden. Eerst naar Veules. Toch snel een half uur. Nathalie gaf vol gas - "hè,was dat een patrijs....mmm, het zal wel, ik zag hem niet zo goed" - en Anne voelde het flesje opkomen. In plaats van even keurig te vragen of de auto zachter mocht, maakte ze op een andere manier duidelijk dat de innerlijke magnetron aan het overkoken was. Goed, we moesten toch al nieuwe kleren kopen.

Veules les Roses was vol met kraampjes op de vroege morgen. Paar leuke kleren gekocht, een Dora-puzzel en een pakje voor de winter. Anne speelde overigens vol in op ons schuldgevoel. "Stokbrood, trek. Water, lekker". De vangst van de ochtend was een mooi oud babybedje van staal. Nee, we hebben geen plannen. Dit gaat Nathalie gebruiken in haar dressingsplannen voor de tuin.
In Arquels was de markt iets kleiner. Maar ook daar genoeg te koop; Een koebel ("pour votre femme"), een hengel om te vliegvissen en nog wat dingetjes.

Na het ochtendavontuur tijd voor een broodje. Gewoon thuis. Lekker budget. Geld kan je niet twee keer uitgeven. Na een tukkie, deel 2 van de dag; terug naar Quiberville voor onvervalst diertjes vissen. Oké, we wisten niet precies wat voor een dieren - in onze naïviteit dachten we garnalen - maar we hadden sowieso een netje nodig. En ga die maar eens kopen op een zondag. Jeroen probeerde in een tabakzaak aan een 80- jarige vrouw uit te leggen wat hij bedoelde. "Pour le petit peche, zeg maar. "Un scheppie" "mon petit et een scheppie." Manger" Tien minuten later begreep de vrouw mij wel, maar ze had geen garnalennet. 5 minuten later Nathalie dus wel. Andere zaak, zonder spastische handelingen. Als een waar triomfator keek ze mij de autoreis aan. Op het strand kon ik eindelijk mijn mannelijkheid weer tonen. Al was het Anne die de eerste garnaal vond. Een klein glazig kutbeestje, maar ja....hij telde. Een uur later hadden we verder alleen wat krabben gevonden en rare schelpen. Toen bleek dus ook dat die Fransen hier komen voor krabben en schelpen. Garnalen vissen doen ze vooral in de morgen. En ja, toen struinden wij geen zee maar kraampjes.

Na de schamele oogst haalden we opgelucht adem; maar goed dat we zelf nog boontjes, aardappelen en vlees hadden gehaald. Net hapje gedaan, wijntje gedaan en nu plannen maken voor morgen.

Ps nog even een klein stukje over ons dorp. We blijken in een zeer net dorp te wonen. Mannen met gekleurde broeken, een potage in de keel en rare winkeliers. Níet gewoon even afrekenen.....nee, daar kom je niet mee weg bij onze bakker....Wanneer je hier een stukje quiche haalt, pakken ze dat in met een strik. Evenals de appeltaart. Niet normaal. En alle vrouwen hier zijn vijftigers met een te korte rok. En nee, op geen manier aantrekkelijk. Al denken ze daar zelf anders over. Volgens ons woont hier geen enkele normale twintiger. Nergens gezien in ieder geval. Misschien staat ergens nog een bordje 'gezinnen niet welkom tenzij in bezit van beaucoup d'argent'. Ik ga natuurlijk wel vol in de contramine; ongeschoren de winkel in en met sweatshirt half open. "Hallo chickie van 50.... Je m'appele lapin, Jérôme lapin."