Jeroen de strandjutter en ezelmenner

Van de vakantie moet je vol genieten. Dat vinden wij, maar dat vindt Anne ook. En dat betekent om 7.30 een 'haha, wakkerrrr' en een 'wil wel flesje'. Nu kan je als ouder de boel wel iets vertragen maar op den duur weet je dat je een verloren strijd aan het uitvechten bent. Dus; bed uit, flesje maken en bakkie doen. Daarna de man het brood halen -heuvel op en heuvel af - en de vrouw de luiers. Bij Anne dan.

Het weer bepaalt hier ons programma. En laat de dag nou geheel onverwachts met zon beginnen! Dus daalden we onze tuin af, staken een beekje over en konden beginnen aan een wandeling door een hortus. Normaal moet je tien euro per persoon dokken voor die planten, maar een sprong over een kabbelend beekje en de boel is gratuit. En Hollanders en water zijn een gouden combi. (Hollanders en gratuit overigens ook). Anne was niet echt in een wandelbui. Pappa moest al na enkele meters tillen. Maar pappa bleek geen gekke Henkie, dus ging ze het bij mamma proberen. Ook mamma geen gekke Henkina. Lopen dus. Pas toen het glad en glibberig werd, mocht ze even in de ouderlijke taxi.

Na ons hortus-bezoek tijd voor een expeditie. We wilden nu wel eens weten hoe we toch bij het strand kwamen dat zo dicht bij ons huis scheen te liggen. Nu bleek 'dicht' een rekbaar begrip. Een lange afdaling over kiezels van 20 minuten. Maar goed, Monet bleek hier ooit gelopen te hebben en als die ouwe man dat kan....dan wij ook. Een tikkie risicovol was het was het wel, maar wij zijn niet vies van een avontuurtje. Het uitzicht maakte veel goed. Schitterende rotspartijen, een zon die knalde over het strand....het vakantiegevoel. Nathalie ging met Anne alles doen op het strand - en natuurlijk, weer een natte broek - en Jeroen ging jutten. Hij wilde iets uit de tweedewereldoorlog gaan vinden. Er is uiteindelijk een verroest schepje gevonden, maar zelf Jeroen twijfelt of dit oorlogs is. Maar voor dit verhaal dus wel! En er is een vlag gevonden. Een bamboestok met twee vlaggen. Vast van twee philipino's die in een noodbootje moesten toen hun roestige krot omsloeg bij de vangst van een haring.

Na de strandwandeling hield Nathalie het marstempo erin. De wetenschap dat het weer zo maar kon omslaan, maakte van haar een Girl with a mission. Op naar een ecofarm, waar Anne kon genieten van kippen, varkens, geiten, een paard, een kalkoen etc. De toko zou allang open moeten zijn, maar pas toen wij arriveerden stak een dame haar hoofd buiten de deur. "Mmm, bezoekers, shit.....nu moet ik in actie komen". Het moet gezegd ze deed haar best. Wie ook zijn best deed was Colibrie, een stokoude ezel die als enige missie in zijn leven het rondtrekken van bezoekers had. Anne vond het erg grappig.

De terugreis bracht ons nog even langs een brocante, maar we waren eigenlijk te moe om heel veel speuractie te ondernemen. Anne gaf al aan helemaal geen puf meer te hebben. Ze was bij het horen van het eerste kinderliedje in slaap gevallen. We haalden even een lekker hapje bij de supermarkt en daarna richting huis.
Hopelijk zit de weersvoorspelling er morgen net zo naast als vandaag...en anders maken we er toch wel een leuke dag van.