De wandeling van 100 meter

De wandeling van 100 meter

Vandaag stond er weer wat educatiefs op het programma. Want jullie weten hoe het gaat op de camping; de ene dag spelen met de vriendinnen, de andere dag op stap met je ouders. Het leven kan zo onrechtvaardig zijn.

En op deze onrechtvaardige dag gingen we naar de oesterputten in Yerseke. Voor een ‘interessante wandeling langs de oesterputten en een inkijkje in de geschiedenis van oesters en mosselen.’ Dit alles onder bezielende leiding van gids Jacques. Of zoals Anne het fijntjes verwoord ‘die man zegt alles op dezelfde toonhoogte’. En daarmee was de toon wel gezet. Jacques babbelde maar over zijn oesters. Van de soorten tot de voortplanting. Vast interessant, maar na 10 minuten hoopten we allemaal toch iets te zien van de oester zelf. Of zelfs te proeven (Anne dan). Maar Jacques dacht daar heel anders over. Binnen een tijdsbestek van een uur heeft hij - en daarmee wij - zich 100 meter verplaatst. En op eens was het afgelopen. ‘Zo, dat was het’, zei Jacques. ‘Vragen?’ Iemand uit de groep wist nog te vragen wanneer we nou eens echt de levende oester of mossel zouden zien. Maar die vraag snapte Jacques niet. Hij had gedaan wat het VVV had gevraagd. Iets met oesters en iets met putten. En eten? Dat kon je daar - hij wees naar een restaurant - vast prima.

Met stomheid geslagen reden we naar een gelegenheid die ons nooit in de steek laat: McDonald’s. Anne fleurde op bij haar Happy Oyster-menu. Speciaal gemaakt door Jacques. Of waren die twee schijfjes nou een hamburger?

Daarna vloog ze de camping op. Lekker spelen. En eten. Nathalie ging boekje lezen. Al ging dat niet best. Onze overburen - een kakgezin, met een kakAudi - zijn verbaal zeer luid. Tegen elkaar - ja, ook ik heb vakantie hè (de vrouw tegen de man - en tegen de kinderen. En dat laatste op zo’n senile toon dat het op de lachspieren werk. Evenals de stuurfout en duik in de plomp van de jongste telg van het gezin.

Na de bbq - vakkundig aangestoken door Nathalie - nog een hoogtepunt. Anne moet weer afwassen. Ik sluit dit stuk maar af met haar eigen woorden. ‘Niemand van mijn vriendinnen hoeft af te wassen. Iedereen mag spelen. ‘ En daarmee eindigde de dag zoals deze was begonnen: onrechtvaardig .