En ik noem jou…Snoepje!

In de ochtend, in de eetruimte, op straat, in de winkel…”ik noem jou snoepje”.

Nathalie zuchtte. Ze wist weer hoe laat het was. Dit was zo’n grapje dat op repeat gaat. Niks aan te doen, niet te stoppen. Natuurlijk, ze heeft het geprobeerd. Maar hoe harder ze tegenstribbelende, des te meer “snoepje” ze werd genoemd. Enfin, ze onderging het maar.

Vandaag gingen snoepje, poepje en Jeroen naar de enige wijk in Berlijn die we nog niet hadden gezien. Omdat de wijk ligt bij het strategisch gelegen vliegveld Tempelhof hebben de geallieerden het nooit gebombardeerd. Kortom; hier zie je nog het oude Duitsland. Deed zelfs een beetje Brits aan. Ook de enige wijk in Duitsland die wij schoon hebben gezien. Vandaag stond in het teken van mooie huizen en mooie winkels. Hoe jong Anne ook is, vintage mag het zijn. Haar ogen gaan glimmen bij een Pick and Weight. Kleren pakken en wegen dus. Je moet geluk hebben en een vader die goed kan afdingen, en dan…. Dan vindt mamma een old skool jasje van de Cardinals. Productiejaar 1975. Snel tellen. Dik 45 jaar oud dus. Thuis moeten we het nog een beetje poetsen, maar dan heb je een pronkstuk. Dit werd ook onderschreven door een eigenaar van een andere vintagewinkel. Die keek al jaloers na de aankoop. Bovendien was het de eerste jas die paste. Meenemen dus.

Daarna missie 2. Het aantal geocaches naar 75 brengen. Een mooi rond getal. Nu telt Berlijn veel van deze buitenpuzzels, dus we zaten betrekkelijk snel aan de 75. Ondertussen begonnen de benen wel een beetje te zuchten. Iedere dag zoveel kilometer zorgt voor veel vitamine d maar ook voor spierpijn. Om het leed wat te verzachten maakten we veel tussenstops bij eettentjes en ijstentjes, maar op een gegeven moment hielp ook dat niet meer.

En dat zijn altijd de momenten dat Snoepje vindt dat er nog wel een paar winkels kunnen worden gedaan want ze liggen op een paar minuten. Daar trappen wij niet meer in Snoepje! Een paar is altijd meer dan 2 winkels en zeker meer dan 2 minuten. Maar je kunt dan mauwen wat je wilt, snoepje is dan al 100 meter verder.

Inmiddels waren we wel aanbeland in Nieuw Istanboel. De Turkse gemeenschap had zich duidelijk samengepakt in een wijk. Turkse winkels, Turkse taal, Turks eten…hier zocht snoepje toch niet haar winkel? Nee, die lag nog een paar minuten verder. Oh, daar heb je die paar minuten weer.

Gedwee volgden we haar. Op naar een speelgoedwinkel - dat doet ze dan om Anne in te palmen - en op naar de newyorker. Haar laatste shop is een Japanse winkel vlak bij het hotel. Nadat ze tien keer had gezegd dat Anne en ik wel thuis mochten blijven, snapten we de hint. Mammie nog even shoppen, wij alvast inpakken. Want morgen gaan we naar huis. Berlijn gezien, Berlijn gevoeld, Berlijn gegeten… Westzaan here we come.