Oh oh mijn kont

Oh, oh mijn kont

“Het doet pijn. Het doet zooooo’n pijn”. Kreunend van inspanning stapt onze dochter van de tandem. “Ik ga doooooooddddd”. Uh nee, ze heeft geen Corona. “Jij toch ook mam? Dit is echt pijn.” Mam knikt. Het valt allemaal niet mee. Een paar uurtjes fietsen. Maar gezellig was het wel.

Het begon zo:
In den ochtend reden we naar het centrum van Koudekerke om twee fietsen te huren. Een tandem en een damesfiets. Een zeer nukkige Zeeuw begon een heel betoog over hoe schaars een kindertandem was. “Hotelkamers kosten nu 300 euro meneer”. Ik kon mij niet herinneren dat ik daar naar had gevraagd. Om deze informatie zat ik niet te wachten. Zure Zeeuwse Boles, deze gast.

Dan maar bellen naar Vlissingen. Want Anne was vastbesloten te fietsen. Dit was immers haar plan. “Met Alex”. Kijk, dat klonk beter. Alex en ik begrepen elkaar prima. Iedereen blij. Op de fiets langs het water. Wat een heerlijkheid. De eerste stop was bij het Zeeuwse Normandië. De landing van de Schelde. Een mooi - en vergeten - verhaal. Maar binnenkort op film. Op een bankje speelde een straatmuzikant hotel Californië. Frank Willem en ik raakte aan de praat. De man had een prachtige stem en zong ook wat van zijn eigen werk. Anne genoot.

Daarna fiets, fiets, fiets en lunch. En even de kramp uit de billen schudden met rondje strand. Nathalie waagde zich nog aan het vangen van krabben, maar ving - eigenlijk nog veel mooier - een zeester. Instagram-momentje. De zee kwam echter snel op. Ik maande Anne weg te gaan bij de zee. 1 dode Duits kindje bij Ameland is meer dan genoeg. Helaas sprong ze niet elegant weg. Met Schaafwonden op haar dijbeen tot gevolg. Even pleister scoren en weer door.

Fijntjes herinnerde mamma Anne eraan dat ze alles ook nog terug moest fietsen. Meteen draaien dus. Met wind in de rug zetten we koers naar Alex en zijn verhuurtoko.

Uitchecken en koers naar huis. In de auto. Taartje gegeten op onze prestatie en nog nagenoten van de dag. Ik probeerde nog een beetje geschiedenis te bespreken - restanten van de atlanticwall liggen naast de camping - maar dat ging er niet meer in bij de dames. Hun kontjes, oh oh hun kontjes. Die waren toch iets belangrijker dan die oorlogsverhalen van jeroen. Ik droop maar af naar het veldje om te kijken of ik nog wat geschiedenis omhoog kon piepen. Helaas, enkel een muntje van Beatrix. En niet uit de tijd dat ze in Canada zat.

Nathalie haalt nu de luifel naar binnen. Morgen gaat het regenen. Al zal dat echt wel weer meevallen. Tot op heden iedere dag stralend weer.