Adolfje maakt herrie
24 Juli 2020 | Nederland, Vlissingen
Adolfje maakt herrie
Kamperen is leuk. Maar als je kampeert maak je ook alles mee op je terrein. En in ons geval is dat een schreeuwende baby die ik voor het gemak Adolfje heb genoemd. De koter is een mini-tiran. Tegen zijn broers, tegen zijn ouders en ook tegen ons. Zijn sirene gaat al vroeg aan. En het erge is dat er geen stopknop te vinden is. Positief gezegd: we hebben een natuurlijke wekker.
En soms is dat fijn. Want met het oog op de regen - al bleek die helemaal niet te vallen - besloten we onze tent vandaag af te breken. Morgen is het dag van de verplaatsing. En de kampeerpro’s weten dat je nooit een tent nat moet inpakken (tenzij je meteen weer uitpakt). Nathalie en ik haalden snel het zeil neer. Anne was nergens te vinden. Een bekend fenomeen uit mijn kindertijd. Ze had ‘haar laatste meidendag’. Het excuus om zich te onttrekken aan veel taakjes vandaag. Ach, we hebben haar maar laten gaan.
Nathalie en ik gingen verder met het takenpakket: wasdraaien en drogen, vuil wegbrengen en taart eten. Dat laatste was niet echt een taak maar meer de beloning.
Tussendoor dook ik nog even op het veld voor een laatste pieper. Mooi dukaatje gevonden. Ik vermoed een dubbele stuiver zeelandia uit 1614. Thuis verder schoonmaken.
In de avond gingen we aan de restjes. Worst, aardappels enzo. De dames hadden niet al te veel trek. Toen viel bij mij het kwartje; was de taartje niet halfop bij aanvang? Inderdaad. Vol schuldgevoel keek Nathalie naar boven. En Anne meteen weer naar haar moeder. Want als moeders niet at, waarom zou zij dat doen?
We sloten de dag af met een grote afwas. En wie stond achterons? Precies, adolfje. Met zijn handen boven de luier keek hij ons aan. Alsof hij wilde zeggen; “opschieten anders trek ik mijn scheur open.” Nou dat liever niet. Dus snel de kraan aan, sop erbij en poetsen maar.
Kamperen is leuk. Maar als je kampeert maak je ook alles mee op je terrein. En in ons geval is dat een schreeuwende baby die ik voor het gemak Adolfje heb genoemd. De koter is een mini-tiran. Tegen zijn broers, tegen zijn ouders en ook tegen ons. Zijn sirene gaat al vroeg aan. En het erge is dat er geen stopknop te vinden is. Positief gezegd: we hebben een natuurlijke wekker.
En soms is dat fijn. Want met het oog op de regen - al bleek die helemaal niet te vallen - besloten we onze tent vandaag af te breken. Morgen is het dag van de verplaatsing. En de kampeerpro’s weten dat je nooit een tent nat moet inpakken (tenzij je meteen weer uitpakt). Nathalie en ik haalden snel het zeil neer. Anne was nergens te vinden. Een bekend fenomeen uit mijn kindertijd. Ze had ‘haar laatste meidendag’. Het excuus om zich te onttrekken aan veel taakjes vandaag. Ach, we hebben haar maar laten gaan.
Nathalie en ik gingen verder met het takenpakket: wasdraaien en drogen, vuil wegbrengen en taart eten. Dat laatste was niet echt een taak maar meer de beloning.
Tussendoor dook ik nog even op het veld voor een laatste pieper. Mooi dukaatje gevonden. Ik vermoed een dubbele stuiver zeelandia uit 1614. Thuis verder schoonmaken.
In de avond gingen we aan de restjes. Worst, aardappels enzo. De dames hadden niet al te veel trek. Toen viel bij mij het kwartje; was de taartje niet halfop bij aanvang? Inderdaad. Vol schuldgevoel keek Nathalie naar boven. En Anne meteen weer naar haar moeder. Want als moeders niet at, waarom zou zij dat doen?
We sloten de dag af met een grote afwas. En wie stond achterons? Precies, adolfje. Met zijn handen boven de luier keek hij ons aan. Alsof hij wilde zeggen; “opschieten anders trek ik mijn scheur open.” Nou dat liever niet. Dus snel de kraan aan, sop erbij en poetsen maar.
-
25 Juli 2020 - 22:39
Piet:
Mooie meidenfoto.
We willen eigenlijk jullie weleens zien in die caravan. Is Zeeland voor ons veilig?
Veelplezier op jullie nieuwe stekkie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
