Vol is vol

De huwelijksreis is begonnen. De reis is door mijn vrouw zorgvuldig in brokjes gehakt; deel 1 op een boerderij en deel 2 aan de kust. Had ik daar wat over te zeggen? Ach, hoe gaat dat in een huwelijk :-). Maar ik klaag niet. De vakantieintuitie van mijn vrouw is altijd goed geweest dus ik vol braaf.
De start verliep roestig. De parel uit de trouwring van Nathalie was eruit. Een teken? Gelukkig vond ik - als trouwe ridder - de parel terug. Eigenlijk ging de autorit super. Anne gedroeg zich als een prinses, Nathalie reed als Max Verstappen zonder ongelukken en ik zat als een vorst al rond Utrecht te zoeken naar Bifi worstjes. Tot zover een copy van al onze andere reizen.

Maar jullie voelen al dat ik naar iets toewerk. De tussenstop voor de eerste nacht....daar ging het fout. Hoeveel fout? Alles! Godnormandie nog an toe, niks zat mee. We hadden voorgenomen niet te gaan slapen in een Formule 1 hotel , maar het alternatief was 100 euri zonder eten. Dat zou nog niet dramatisch zijn geweest ware het niet dat ook het duurdere hotel lag op een totaal onromantische plek. En iedereen die Nathalie kent.....die had juist een beeld voor ogen van slapen in een klein charmant dorpje enzo. Inpakken en doorrijden dus. Op naar Amien. Deze stad lag 20 km verder, maar is natuurlijk een parel. Maar ook deze parel zat los. Sterker; vol barsten en breuken. Hoe we ook zochten. Overal complet. Of 300 euri. Anne was nog steeds niet aan het zeuren, ik wel. "Dan rijden we godverdomme wel door, we rijden als twee uur door deze klote stad en hadden al op onze eindbestemming kunnen zijn". Uit beschaafdheid leg ik deze woorden in mijn mond, maar ze hadden ook uit de mond van Nathalie kunnen rollen.

Zonder zin reden we de snelweg op, zochten contact met onze eindbestemming en legde de situatie uit. Geen probleem...we waren welkom. Voor het goede humor gooiden we er een cd palingsound in, scoorden we een patatje en reden door. Bonnebosq, here we come.

Enfin, we arriveerden om 21.00, compleet gaar, maar wel helemaal verrast. Een hartelijk ontvangst en een mooi huis. We roken de geur van mest - tja, we hadden ook thuis kunnen blijven dus :-) - en vielen snel in slaap.

Oja, Anne kijkt uit op een paard (pipa genaamd) en waande zich - al was het 21.30 - in sprookjesland. Dit komt vast helemaal goed. Onze gevonden parel.