Trapje op, trapje af

Blikvanger (en windvanger) Mont St. Michel stond vandaag op het programma. In onze hoofden doemden al beelden op van de Zaanse Schans x 1000 qua toeristen, maar op zulke momenten ben je blij dat je in laagseizoen gekomen bent. Het viel dus mee. Keurige rijtjes met bussen voerden ons naar de imposante Mont. Een ding weet je zeker als je met Nathalie daarheen gaat; die wil naar de top. En ik wist nog van eerdere bezoeken.....dat zijn vele steile treden naar boven en behoorlijke druk op de benen naar beneden. Voor mij, voor Anne....maar niet voor onze Nathalie. Met een pas alsof ze de Nijmeegse vierdaagse aan het lopen was, zette ze koers naar boven. Wij volgden.

Eerlijk is eerlijk; eigenlijk is het mooiste van de Mont het aanzicht. Dus eigenlijk hadden we ook vijf kilometer voor het einde een kiekje kunnen nemen en om kunnen draaien. Maar ja, dan mis je toch die belevenis. En welke vierjarige kan nou zeggen alle treden zonden zeuren te hebben beklommen? En ik heb Michael weer eens gezien. Nee, niet mijn manager maar De heilige waar mijn middelbare school naar is vernoemd.

Overigens snap je sommige dingen niet. Wat doet een rolstoelganger daar? Waarom bedenkt een Italiaanse spaghetti sliert niet dat ze iets meer kleren aan moet trekken dan een T-shirt? En wie neemt nou een hond mee naar boven? Dat alles behoorlijk duur was....dat snappen wij dan weer wel. Daarvoor hebben we te veel Zaanse schans-ervaring.

Na de beklimming leek Anne even in slaap te vallen, maar ze capituleerde niet. Dit itt tot de andere Duitsers die deze streek bezet hielden. Thuis pakte ze de Little Pony's weer op en kwam er langzaam weer leven in haar brouwerij.

Nathalie ging nog even boodschappen doen en Jeroen korting bietsen vanwege het ongemak aan de mobile home. Ik kreeg allemaal etensbonnen van de plaatselijke schaftkeet. Ik dacht eigenlijk meer in pecunia maar goed....chickenwings met frites doen het ook wel.

Nu is het bedtijd voor onze diva. Morgen gaan we lekker zwemmen.