Van Westzaan tot Pocahontas

Het verslag van de eerste dag is altijd vaste prik. We geven Bram nog een kroel en wat eten, kipjes nog wat eten, Harry en Taylor hun natje en droogje… en gaan. 8.00 sharp.

De reis liep voorspoediger dan voorspoedig. Zo voorspoedig dat we ruim voor de geboekte tijd bij de trein waren. Dat betekende anderhalf uur wachten. Dus we strekten de beentjes, hapten de Burgerking, aten wat koekjes en keken vooral heel veel naar het bord van ‘Y5 mag inchecken’. Onderwijl speelden we een nieuw spelletje, getiteld PingPong. De regels zijn simpel. Je geeft iemand een klap en zegt Ping, de persoon mept terug en zegt Pong. Enfin, met een puber en twee volwassenen kan zo’n spelletje uit de hand lopen. Jeroen een blauwe schouder, Nathalie een blauwe dij en Anne…weinig schade.

Daarna doken we bij Calais de aarde in, om er bij Folkstone weer uit te komen. Of zoals een heel irritant Nederlands gezin vorig jaar zei ‘als we het witte paard zien dan weten we dat we in Engeland zijn’. Dat witte paard is een semi-kunstzinnig werk in de rots.

De teller gaf daarna nog maar 43 minuten aan. Soepel reed Nathalie aan de linkerkant van de weg. Alsof ze nooit wat anders had gedaan. Wel snakten we naar de eindbestemming, ons hotel in Gravesand. Anne en ik stortten ons op het bed. Uitgeput. Dood. Nathalie bleek de fitste van het stel. “Kom, laten we gezellig het dorp aan de Thames bezoeken, hapje eten, stambeeld van Pocahontas zien”. Het duurde wel even voordat het enthousiasme ook bij ons was doorgedrongen, maar uiteindelijk reden we dan toch naar het dorp.

Daar aten we in The Three Daws, het oudste restaurant uit de streek. We waren even vergeten dat het Engelse biertje meteen een pint was, dus Nathalie en ik kregen de alcoholische versnapering niet op. Het eten wel overigens, dat was oer-Engels en lekker. De dag werd afgesloten met bezoek aan Pocahontas, inderdaad… die van de indianen. Thuis heb ik opgezocht hoe die hier was gekomen, maar dat is me nu even ontschoten. Ik ben even te gaar. Anne ligt te te dompelen in het bad en is niet van plan daar het komende uur uit te komen. Nathalie checkt alvast de route voor morgen. Dan verlaten we het indianenmeisje en gaan we naar een gestorven popidool. Ja, een gezellig afscheid van dit stukje. Beschouw het maar als een cliffhanger.